تیر و تیغ است بر دل و جگرم

درد و تیمار دختر و پسرم

هم بدینسان گدازدم شب و روز

غم وتیمار مادر و پدرم

جگرم پاره است و دل خسته

از غم و درد آن دل و جگرم

نه خبر می رسد مرا ز ایشان

نه بدیشان همی رسد خبرم

باز گشتم اسیر قلعهٔ نای

سود کم کرد با قضا حذرم

کمر کوه تا نشست من است

به میان بر دو دست چون کمرم

از بلندی حصن و تندی کوه

از زمین گشت منقطع نظرم

من چو خواهم که آسمان بینم

سر فرود آرم و در او نگرم

پست می بینم از همه کیهان

چون هما سایه افکند به سرم؟

از ضعیفی دست و تنگی جای

نیست ممکن که پیرهن بدرم

از غم و درد چون گل و نرگس

روز و شب با سرشک و با سهرم

یا ز دیده ستاره می بارم

یا به دیده ستاره می شمرم

ور دل من شده ست بحر غمان

من چگونه ز دیده در شمرم

گشت لاله ز خون دیده رخم

شد بنفشه ز زخم دست برم

همه احوال من دگرگون شد

راست گویی سکندر دگرم

که درین تیره روز و تاری جای

گوهر دیدگان همی سپرم

بیم کردست درد دل امنم

زهر کردست رنج تن شکرم

پیش تیری که این زند هدفم

زیر تیغی که آن کشد سپرم

آب صافی شده ست خون دلم

خون تیره شده ست آب سرم

بودم آهن کنون از آن زنگم

بودم آتش کنون از آن شررم

نه سر آزادم و نه اجری خور

پس نه از لشکرم نه از حشرم

در نیابم خطا چه بیخردم

بد نبینم همی چه بی بصرم

نشنوم نیکو و نبینم راست

چون سپهر و زمانه کور و کرم

محنت آگین چنان شدم که کنون

نکند هیچ محنتی اثرم

ای جهان سختی تو چند کشم

وای فلک عشوهٔ تو چند خرم

کاش من جمله عیب داشتمی

چون بلا هست جمله از هنرم

بر دلم آز هرگز ار نگذشت

پس چرا من زمان زمان بترم

بستد از من سپهر هرچه بداد

نیک شد، با زمانه سربه سرم

تا به گردن چو زین جهان بروم

از همه خلق منتی نبرم

مال شد دین نشد نه بر سودم؟

رفت هش ماند جان نه بر ظفرم؟

این همه هست و نیستم نومید

که ثناگوی شاه داد گرم

پادشا بوالمظفر ابراهیم

کزمدیحش سرشته شد گهرم

گر فلک جور کرد بر دل من

پادشاه عادل است غم نخورم